De tijden dat Europese artiesten simpelweg Noord-Amerikaanse producties imiteerden, zijn allang voorbij. Of je er nu spijt van hebt of niet, de blues is wereldwijd geworden en wordt verdedigd door muzikanten die de herinnering aan de blues levend houden en – voor de beste van hen – het de extra ziel geven die het speciaal maakt. De Duitse zanger-gitarist Kai Strauss behoort tot deze elite.
Strauss is niet alleen een overtuigende zanger met een warm timbre, maar bovenal een begaafd gitarist met een rijke en romige frasering, wiens felle maar gedisciplineerde spel niet ontaardt in vulkanische cascades van noten.
Kai Strauss is al meer dan 25 jaar een blijvende aanwezigheid in de Europese bluesscene. Van zijn professionele start in de jaren 90, toen hij samenwerkte met de in Texas, VS geboren zanger Memo Gonzalez, tot zijn succesvolle carrière als soloartiest, heeft Strauss bewezen een gitarist en zanger te zijn met kracht en originaliteit. Meerdere Duitse Blues Awards bevestigen zijn relevantie als bandleider, maar hij is ook een veelgevraagde sideman en trad de afgelopen jaren op met Amerikaanse grootheden als Jimmy Johnson, Mike Wheeler en de voor een Grammy genomineerde Lurrie Bell.
Met „Night Shift“ heeft Kai Strauss inmiddels zijn zevende album uitgebracht en slaagt hij er opnieuw in om bluesroots te verweven met elementen van zijn eigen merk funk en soul tot een opwindend hedendaags geluid. De nummers van Strauss hebben urgentie en relevantie gekregen, soms pakken ze serieuzere onderwerpen aan, zoals in het krachtige groovende „Stand Strong Together“ of de soulblues „Bad Loser“, vermomd als een liefdesdriehoek, waarvan de inspiratie het einde van de Amerikaanse Trump-regering was. Hoewel Strauss duidelijk de grammatica van de oude bluesmeesters heeft geleerd, is zijn gitaarwerk geenszins „paint-by-numbers blues“. Uitgevoerd met zijn eigen unieke stem, plaatst Kai zijn gitaarlicks met energie en verfijning als een Zuid-Amerikaanse penalty kicker. En als zelfs de Amerikaanse bluesmagnaat Bruce Iglauer (Alligator Records) Strauss prijst als een muzikant „die alles heeft“, weet je dat talloze club- en festivaloptredens hun vruchten hebben afgeworpen.
De blues is altijd een moeilijk te veroveren gebied geweest, maar Kai Strauss is goed op weg om dat te doen.
Samen met zijn broer is David de zesde generatie van “Circus Ronaldo”, het beroemde theatergezelschap dat met zijn circusachtige theatershows over de hele wereld festivals aandoet, van Scandinavië tot Australië. Naast theater heeft David een onverzadigbare passie voor muziek. Begin jaren negentig was hij te vinden in de muziekscene van Mechelen en Leuven, waar hij gitarist Charly Verbinnen ontmoette. Ze besloten de handen ineen te slaan en toerden samen met verschillende ritmesecties langs de Belgische en Nederlandse podia van het rock & bluescircuit.
Geïnspireerd door zijn grootste helden, waaronder Steve Earl, Neil Young, Bruce Springsteen en Johnny Cash, begon David eigen nummers te schrijven en te componeren. De opnames werden gedaan in Studio Fandango. Van het een kwam het ander en inmiddels maakt dhr. Fandango Dirk Lekenne zelf deel uit van de band.
De band heeft een eigen geluid gevonden. De gitaargeoriënteerde Americana rootsrockmuziek met Davids herkenbare hese stem is al jaren het handelsmerk. De stemming van hun muziek varieert van donker, dreigend bluesy tot funky en speels, waarbij de gitaren van het duo Verbinnen-Lekenne altijd centraal staan, de strakke ritmesectie van Hans Boeye en Ilse Van den Broeck als een locomotief voorbij raast en het vette, groovy geluid van een Hammondorgel alles aan elkaar lijmt.
David Ronaldo & the Dice zijn graag geziene gasten in clubs en op festivals. Hun albums krijgen lovende recensies en live wordt hun op Southern rootsrock georiënteerde Americana-geluid zeer gewaardeerd.
Meer info binnenkort
Stef Paglia pakte voor het eerst een gitaar op toen hij nog maar 12 jaar oud was. Zijn vader liet hem kennismaken met de blues via gitaarvirtuoos Stevie Ray Vaughan. Hij werd meteen gegrepen door de blueskoorts, die hem heeft gevormd tot de artiest die hij vandaag is. Hij groeide op in een Belgische stad genaamd Aarschot en nadat hij zijn middelbareschooldiploma had behaald, meldde hij zich aan om te studeren aan het PXL-Music Conservatory in Hasselt (BE). Hij studeerde af en werd fulltime muzikant.
Naast zijn eigen project maakt Stef deel uit van twee andere succesvolle Europese touringbands. Hij is een van de oprichters van The BluesBones (winnaar Belgian Blues Challenge 2016) en nam 7 albums met hen op, waarvan 3 nummer 1-cd's op rij in de UK Blues Charts. In 2019 sloot hij zich aan bij Kaz Hawkins (winnaar van de European Blues Challenge 2017) als sideman en nam 2 albums met haar op: 'Memories Of' en 'Until We Meet Again'. Tijdens zijn carrière deelde Stef podia met internationale topartiesten als Laurence Jones, Danny Bryant en The Nimmo Brothers.
In 2017 startte Stef zijn eigen band “Stef Paglia Trio”. Samen met zijn vriendin Iris Teunissen begon hij zijn eigen muziek te schrijven. Dit resulteerde in hun debuutalbum ‘Never Forget’ dat in 2019 uitkwam (opgenomen en geproduceerd in Superfly Studio’s in Engeland door Wayne Proctor). Dit was het begin van zijn solocarrière! Een Europese tournee stond gepland, maar Covid sloeg toe. In deze periode schreven Stef & Iris de EP ‘Light & Darkness’. Deze keer besloot hij het zelf te produceren, de band nam de nieuwe nummers op in de zomer van 2022 in Dunk!studio’s in België. De nummers kwamen begin 2023 uit en lieten een geheel nieuw geluid horen! Een paar maanden later bereikte de EP nummer 3 in de Blues/Rock-hitlijsten in de VS.
